شعر
شي..شي...دا
شيدا محمدي(لوس آنجلس)
سنگ که مي اندازي به درياچه
پر چين مي شود صورتم
و شي ... شي... شي...دا...
دايره دايره
در ياد تو
غرق مي شود.
جولاي 2006
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
…
ري‌را عباسي
هي دختر
آفتاب را از دريا بدزد
چه معني کنند
که استخوانم از آفتاب عبور نمي کند
چه معني کنيد
که اينجا دريا باشد
آفتاب هم باشد
آنگاه
مدام پوک شويم؟
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
…
رضا عابدين‌زاده
حيف بود آن آهنگ غمگين را در کنار هم گوش کنيم
يکي از ما بايد به سفر مي‌رفت
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
...
غلامرضا بروسان
من فرق کرده‌ام
بايد باشي و ببيني
اختلافِ سر و دستم را
دعواي پيشاني مرا با مشت
بايد باشي و ببيني
هر دگمه‌اي که مي‌افتد
سوزني به فکر پيراهنم فرو مي‌رود
با اين آتشي که بپا کرده‌ام
از ميان من
اي کاش
رودخانه‌اي مي‌گذشت
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
تناسخ
شهره شجيعي
ما دوباره در لحظه‌اي از تاريخ به هم مي‌رسيم
و تو مرا نمي‌شناسي
من گريه مي‌کنم
تو مرا نمي‌شناسي
و باد چه بيهوده با موهاي تو بازي مي‌کند و ستاره سوسو مي‌زند
تو مرا نمي‌شناسي و من از استکان لب پريده آب مي‌نوشم
و آسمان غمگين‌تر از آنست که ببارد
نگاه کن! ديوانگان زمين از طناب‌ها آويزانند
روي شانه‌هاي تو
صداي هوهو مي‌آمد
کسي پلک‌هايش را باز کرد
ديوارها فرو ريخت
صداي تو مي‌آمد از آنسوي زمان
کسي در باد مي‌خنديد باران گرفت و صاعقه پيچيد
آه عميق‌ترين غار جهان در آسمان بودي
که به سمت کهکشان‌ها مي‌رفت مي‌رفتم مي‌رفت
انگار در لحظه‌اي از تاريخ به هم گره خورديم
ثانيه‌ها مشت مي‌زدند و ما با تمام انگشت‌هايمان سرما را حس کرديم
برهنه به آب زديم چنان که برکه دهان باز کرد و
دوباره به خوابي عميق فرو رفتيم.
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
…
جواد گنجعلي
لبخند بزن
در نيمکره‌ي شمالي اتفّاقي بزرگ خواهد افتاد
آنگاه
ستاره‌ي قطبي را نشان کن و به سمتم بيا
تا
قطارهاي سنگين مسکو
سر به راهي را فراموش کنند
در آستانه‌ي نفس‌هاي تو
من
در حال فرو پاشيدنم
بي‌پرواتر از اتّحاد جماهير شوروي
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
رزا جمالي
لرزه‌نگاري اين خواب را به فردا بسپاريد
مسافتي را که پيموده بوديم قسمت کرده‌ايم
ارتفاع نامحدودي‌ست که از شبکه خارج شده است
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
آنيما(۱)
ناهيد آجقان
آنيما!
دستت را که دراز مي‌کني
افقي مي‌گشايد
تا
آن سوي زمين
که
جاي خاک و خار و خواهش
خالي است
وَ تنها
عقربه‌اي بزرگ
زمان را
رَج مي‌زند
در بي وَزني
وَ تو
در بي‌هيأتي کيهاني خود
مستأصل مانده‌اي!
ميان سيب وُ
زمين
وَ پا در هوايي بوتيماري غمگين را
داري
که
بر صخره‌ي تاريک
نوک مي‌زند!
۱. «آنيما» صورت ازلي زن ناخودآگاه در ذهن شاعران که مي‌توان آن را به طور کلي چهره‌ي معشوق ساخته و پرداخته‌ي ذهن شاعر هم ناميد. از هر دستي چه زن و چه مرد و...
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
کتابخانه‌ي من
بهاءالدين خرمشاهي
کتابخانه‌ي من پا به پاي من دارد پير مي‌شود
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
خوان آخر
فرامرز سليماني(نيويورک)
جام مينايي مي سدّره تنگدليست
منه از دست که سيل غمت از جا ببرد
راه عشق از چه کمينگاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
حافظ
(پايانه‌ي خونخواهي سياوش)
گرد کدام ماه مي‌چرخد
گيسوي گريه گونش
پس از آن روز آغازين
که رخشي بي‌سوار
به راه مي‌چمد؟
و خيمه‌يي بر آيش دست مال
بر دامچاه بيزاري چغاد
پهلوي پهلوان را مي‌پايد
يا که از گوشه‌ي نگاهش
دلواپس بارشي ست؟
گرد کدام گيسوي گريه گون
امشب
ماه مه گرفته به شورشي
شيون دارد؟
حتا خاک را به جامه‌ي تنش دريغ مي‌کند
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
شو ميهمانم
سيمين بهبهاني
شو ميهمانم تا بسازم
از خوشه‌ي پروين شرابي
بنشين به خوانم تا برآرم
از سفره قرص آفتابي
آن در که من بستم به هر عشق
شايد که بگشايي تو بر عشق
در کار دل مشکل توان ديد
زيباتر از اين فتح بابي
سوداي بالاي بلندت
مي‌افکند در پيچ و تابم
چون پيچک سبزي که دارد
بر گِردِ افرا پيچ و تابي
جويي شد آن رودي که بودم
نازک نواتر شد سرودم
چابک صفا ده دست و رو را
تا مي‌رود در جوي آبي
با يک نوازش از نگاهت
قالب تهي خواهم به راهت
چونان که بر تالابِ ژرفي
لغزد نسيمي بر حبابي
بس دير پرسيدي زحالم
من خود سراپا يک سوآلم
اکنون که اين چشم سخن‌گو
تن مي‌زند از هر جوابي
رو در سفر، پا در رکابم
لغزيده بر بام آفتابم
يک بوسه فرصت بيشتر نيست
اي دوست، مي‌بايد شتابي!
دي ۱۳۸۴
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
چند سروده از آنا آخماتووا
باز سروده اسماعيل خويي(لندن)
من ندانم
من ندانم که مرده اي يا زنده.
مي توان بر زمين به جست و جويت بود
يا همين در غروب هاي رنگ پريده
بايدم، سوگوار، به فکر و در آرزويت بود؟
همه ش از بهر توست: دعاهايم به روز،
دم داغ شبان بي خوابي.
وز همه شعرهاي من: سپيد رمه؛
وز دو چشمانم: آتش آبي.
کس نبود از تو بيش برخوردار از من؛
کس مرا از تو بيشتر شکنجه نکرد:
نه کسي که نواخت يکچندم و از يادم برد؛
و نه نامرد خاني که مرا به شکنجه گاه آورد.
...
اين باز سروده را پيشکش مي کنم به دوست مهربان و نازنينم ناهيد خانم پولادي
وبا چيست؟ يا جنگ؟
يا داوري ها؟
که اين ها همه در گذارند:
و خواهيم ديدن، سرانجام، پايان شان را.
ولي کيست از ما
تواناي تاب آوردن اين ترس را-
اين
هراسي که نامش گريز زمان است؟
به چليپا کشيدن
کار فرشتگان برابر رنج پسر نبود به هنگام بر شدن.
و آسمان در انبوه شررها از هم پاشيد.
ُ با پدر گفت: "چرا ترکم کرده ي ؟!"
و به مادر، اما، گفت: "برايم گريه مکن!".
همسر لوت
اين باز سروده را پيشکش مي کنم به دوست شاعرم فريده خانم حسن زاده
مرد عادل دنبال پيام آور افلاکي رفت؛
سايه ي پيکر او کرد همه تپه سياه.
در دل همسر او، اما، وسوسه نجوايي داشت:
-"پشت سر، تا نشده دير، توان کرد نگاهي کوتاه.
برج هاي سرخ سُدم، وآنجا که در آن زاده شدي،
سايه ساري که در آن زمزمه مي کردي، با دستان چابک باف ات.
پنجره هاي تهي بر آن اشکوبه ي بالايي.
کودکاني که برکت يافت از ايشان روزان پس از شام زفاف ات".
چشم هايش داشت به واپس مي چرخيد هنوز،
که به جا کورش کرد يکي صاعقه بادردي وحشتناک.
تن سيمين اش گشت بلوري ز نمک،
و دو پاي چالاکش، چون ريشه، فرو ماند به خاک.
هيچ کس، در مرگ زني، در کشتاري عام،
بي گمان نيست که اشکي ريزد و آهي بکند.
در دل من، اما، او پيوسته به جا خواهد بود:
او که جان داد که دزدانه نگاهي بکند.
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
بلبل زرد
رمائيل
دقيقاً يک مزرعه‌ي علف چه مي‌گويد؟
بلبل زرد در ميان گندمزار
براي که مي‌خواند؟
باد چرا در ميان شاخه‌ها مي‌پيچد؟
و آفتاب براي چه روشن است؟
...
رمائيل
پليس‌ها بازرسي‌ام کردند
اما نيافتند تو را
که در سرزمين ممنوع بودي
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
...
علي شفيعي
مي‌توانم هياهو کنم
عطر تو کافي است
...
علي شفيعي
خوابمان نبرد
من و درخت
تا صبح از ريشه‌هامان
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
شعر
مدال
روجا چمنکار
به گردنبندی که توی گردنم انداخته اند
دیگر آویزان نشو
پنجره ها را گِل بگیر
مبادا دوباره عاشقم کنند
صدایم را گِل بگیر
چشم هایم را بگذار همیشه باز بمانند و سیاه
لباس مخصوصم را به تن کنم
این جنگ ، آخرین تلاش من برای زنده ماندن خواهد بود
می خواستم بروم
از تو
از این خانه
نمی خواستم برای عروسک هایم پدری کنی
مادر !
وسواس عجیبی گرفته ام
در شانه کردن موهام
فر شده اند و خاکستری
متوقفم نکن
این جنگ ، آخرین تلاش من برای زنده ماندن خواهد بود
لب هایم را از پشت بام فراری بده
لرزش صدایم را از پشت بام فراری بده
قلبم را از پشت بام فراری بده
چشم هایم را
بگذار همیشه باز بمانند و سیاه
به گردنبندی که توی گردنم انداخته اند
دوباره آویزان می شوی
دوباره
آبشارهای مخفی به چشم هایت می آیند
صخره های وحشی به اندامت
چیزی میان دست هات و
لرزش صدایم
رد و بدل می شود
نه
متوقفم نکن
لباس مخصوصم را به تن کرده ام
همان که روی منجوق های براقش وقت صلح
فرمان شلیک می دادی
این جنگ
آخرین تلاش من
برای زنده ماندن
خواهد بود .
+ نوشته شده در ساعت توسط
|